Αδημονούσα να γυρίσει σπίτι και δεν περνούσε λεπτό που να μην τον σκεφτώ. Χωρίς αυτόν η ζωή φάνταζε τόσο βουβή και καταθλιπτική.
Η αναμονή έμοιαζε πάντα τόσο βασανιστική για την ψυχή.
Όλες οι ευφυέστατες προσπάθειές μου να είμαι ήρεμη έπεφταν στο κενό ύστερα από μια συνεχόμενη και ανελέητη μάχη με τη λογική.
Ίσως να φταιει το γεγονός, ότι ποτέ δε μου ‘δωσε το δικαίωμα να ξέρω που ακριβώς βρισκόταν και τι έκανε, παρόλο που ήμουν τόσο κοντά του. Ήταν τόσο έξυπνος που ακόμα και οι μεγάλες αμφιβολίες που γεννούσε, παραβλέπονταν απ’ τη φαιδρή ψευδαίσθηση πως μεταξύ μας δεν υπήρχαν μυστικά. Μόνο αιώνια αγάπη.

Κάθε πρωί με περίμενε διαβάζοντας την εφημερίδα του την οποία παρατούσε μόλις κατέβαινα τις σκάλες. Και για μένα το στάδιο της έκστασής μου ήταν να κάθομαι απλά πλάι του.
Ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη φορώντας ένα πουκάμισό του και παίρνοντας το πρωινό μου δίπλα του.
Μιλούσε δε μιλούσε, αυτό δεν άλλαζε τίποτα στα συναισθήματά μου.
Ύστερα πήγαινα στο εστιατόριο που καθόταν αυτός και με περίμενε για φαγητό.
Εχθρός μου ήταν ο χρόνος. Ο χρόνος που περνούσε και δε με άφηνε να χορτάσω ζώντας πιο βαθιά τις στιγμές δίπλα του. Θα ‘θελα να χα το χάρισμα να μπορώ να τις ζήσω ξανά και ξανά, μα ξέρω καλά πως τότε η στιγμή δε θα ‘ταν πια η ίδια.

Μέσα απ’ τις γρίλιες δεν μπορώ να ξεχωρίσω το χρόνο. Κοιτάζω πάλι στον καθρέφτη τον εαυτό μου.
Πήχτρα σκοτάδι.
Οι θόρυβοι και οι φωνές της ημέρας, που δεν υπάρχουν τώρα, το ξεγύμνωμα της αλήθειας, μοιάζει σαν το δέντρο που ανάλογα με την αντοχή του μπορεί και κρατάει ατόφιο το φύλλωμα, σαν το φυσάει ο άνεμος.
Πότε θα ‘ρθει το χάραμα για να σταματήσω να ονειρεύομαι μια ζωή μαζί του;
Η νύχτα ατελείωτη. Κόλαση!
Αργεί να ξημερώσει. Έχασα τον εαυτό μου απόψε. Έπαψα να υπάρχω για άλλη μια νύχτα. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και τρέφονται μες στο σκοτάδι…

The heart asks the pleasure first

Οι σκέψεις μου με εγκαταλείπουν. Κλείνω τα μάτια και νιώθω κάθε χτύπο της καρδιάς μου. Τίποτα δεν έχει υπόσταση. Η υπόσταση δεν έχει ομορφιά. Η πληρότητα χωρίς ουσία. Η ουσία δεν έχει νόημα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Πως μπορώ εξάλλου να ελέγξω τα ανεξήγητα όταν δεν μπορώ να ελέγξω την ψυχή μου; Η ψυχή χωρίς αισθήσεις. Ώσπου όλα γίνονται λανθασμένες λέξεις, ανέλπιστες ελπίδες στην προσπάθεια να αλλάξω την πραγματικότητα, να κρατήσω όσους με αγγίζουν μακριά από τον πόνο. Και στο τέλος δεν υπάρχει τίποτα να μ' απαλλάξει απ' αυτό. Για πόσο καιρό ακόμα; Νιώθω την μεμβράνη της ύπαρξής μου να ξεσχίζεται και να με διαλύει. Αυτή τη μοναδική εξιλέωση ζητώ. Ν’ αντέξω αυτή τη στιγμή. Η επόμενη που θα ‘ρθει, θα είναι πιο εύκολη. Γιατί ο πόνος θα με έχει νεκρώσει, δε θα υπάρχω.
Η φωτιά άχρωμη… Δεν βλέπω τίποτα μέσα της… Παίρνω νερό και το ρίχνω με μανία στο τζάκι… τα κούτσουρα μαύρα… πιάνω ένα στα χέρια μου. Καίει ακόμα. Το πατάω μακριά, κάηκα! Αυτό σκορπίστηκε σε μικρά καρβουνάκια. Ένα απ’ αυτό κατακόκκινο, έκαιγε το πάτωμα. Οι μαυρισμένες παλάμες μου σκουπίστηκαν στο πρόσωπό μου… μαύρες δαχτυλιές… δεν μ’ ένοιαζε.
Κοιτούσα το κάρβουνο. Μέσα στην πυρά του, το πρόσωπο του… τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά του μάτια. Ένα τόσο δα μικρό καρβουνάκι… σήκωσα το πόδι και με τη σόλα του παπουτσιού μου το ‘σβησα….

Takin' Back My Love

Life without you...

Κατέβηκα στο σαλόνι, νιώθοντας ένα περίεργο συναίσθημα ανακατωμένο με μια αγωνία και ένα φόβο, που απλωνόταν σε όλα μου τα μέλη σαν νευρική υπερένταση.
Το δωμάτιο είναι πάντα κρύο, τυλιγμένο μες στο άσπρο της μοναξιάς και στα αόρατα μόρια της σκόνης, και αυτά, χόρευαν ασταμάτητα με τις γραμμές του ήλιου, δίνοντας την αίσθηση της ανυπαρξίας.
Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βρέθηκα στον κήπο. Άναψα τσιγάρο.
Μέρα ανοιξιάτικη. Η μόνη παραφωνία μέσα στη σιωπή τα δάκρυά μου.

Τριγύρω υπάρχουν μόνο δέντρα και λουλούδια. Άλλα πιο ψηλά, άλλα πιο χαμηλά.
Ρούχα απλωμένα σε σχοινιά φαγωμένα απ’ το χρόνο, δεμένα απ’ την μια άκρη στην άλλη, πάνω σε σκουριασμένα στυλώματα.
Ψηλά στον ουρανό, μια ελπίδα. Τα σύννεφα. Μια χαρούμενη παρεμβολή που από παιδί με ταξιδεύει προσωρινά. Ένα ταξίδι που στη φαντασία μου, του ‘δωσα το κοινό όνομα «ελπίδα» μια που η ζωή μοιάζει να ξεφεύγει απ’ τον προσανατολισμό της για άλλη μια φορά.

Λυπάμαι πραγματικά που όλα έχουν ένα τέλος. Ξέρω πως το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα, εγώ όμως έχω ήδη μπει μέσα του και το ζώ. ΄Ετσι νιώθω τουλάχιστον.
Μπερδέματα, κουβάρια ανακατωμένα οι σκέψεις μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν μπορεί, όλα έχουν μια αρχή, μια μέση, ένα τέλος. Αυτή την αρχή ψάχνω κι’ εγώ. Για να βρω κρυμμένο μέσα αυτό το «κάτι» που χρειαζόμαστε όλοι για να μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο μας.

Against killing of strays within the European Union

"ΟΧΙ" ΣΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Παρακαλούμε υπογράψτε το petition για να εμποδίσουμε την ΕΕ να εφαρμόσει (με νόμο) την ευθανασία των αδέσποτων ζώων (έως τον Απρίλιο 2009). Η απόφαση θα παρθεί τον Μάϊο 2009.
Το petition θα χρησιμοποιηθεί ως άσκηση πίεσης!!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ !

Against killing of strays within the European Union

Living in a world without you

Δεν θέλω τίποτα να διαπραγματευτώ!
Δεν θέλω τίποτα παραπάνω και δεν θέλω τίποτα λιγότερο.
Δεν θέλω χάρες ή λύπηση.

Τέρμα οι ευκαιρίες!

Στην τελική καλύτερα έτσι! Καλύτερα μόνη, χωρίς συγγενείς και φίλους. Εξάλλου αυτό δεν μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά, πως δεν μπορούμε να τα 'χουμε όλα σ' αυτή τη ζωή?
Ένας συμβιβασμός δεν υποτίθεται πως είναι όλα? Τί στο καλό λοιπόν? Δεν θα καταφέρω εγώ να συμβιβαστώ με τη μοναξιά μου? Μέσα σ' αυτήν μεγάλωσα και τράφηκα.

Απλά πονάει η απόρριψή σου,όπως και κάθε είδους απόρριψη. Άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο.

Πονάω, αλλά τουλάχιστον έχω την αξιοπρέπειά μου! Και πίστεψέ με, αυτή την φορά θα την κρατήσω ψηλά ως το τέλος...