Μέσα απ’ τις γρίλιες δεν μπορώ να ξεχωρίσω το χρόνο. Κοιτάζω πάλι στον καθρέφτη τον εαυτό μου.
Πήχτρα σκοτάδι.
Οι θόρυβοι και οι φωνές της ημέρας, που δεν υπάρχουν τώρα, το ξεγύμνωμα της αλήθειας, μοιάζει σαν το δέντρο που ανάλογα με την αντοχή του μπορεί και κρατάει ατόφιο το φύλλωμα, σαν το φυσάει ο άνεμος.
Πότε θα ‘ρθει το χάραμα για να σταματήσω να ονειρεύομαι μια ζωή μαζί του;
Η νύχτα ατελείωτη. Κόλαση!
Αργεί να ξημερώσει. Έχασα τον εαυτό μου απόψε. Έπαψα να υπάρχω για άλλη μια νύχτα. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και τρέφονται μες στο σκοτάδι…