Κατέβηκα στο σαλόνι, νιώθοντας ένα περίεργο συναίσθημα ανακατωμένο με μια αγωνία και ένα φόβο, που απλωνόταν σε όλα μου τα μέλη σαν νευρική υπερένταση.
Το δωμάτιο είναι πάντα κρύο, τυλιγμένο μες στο άσπρο της μοναξιάς και στα αόρατα μόρια της σκόνης, και αυτά, χόρευαν ασταμάτητα με τις γραμμές του ήλιου, δίνοντας την αίσθηση της ανυπαρξίας.
Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βρέθηκα στον κήπο. Άναψα τσιγάρο.
Μέρα ανοιξιάτικη. Η μόνη παραφωνία μέσα στη σιωπή τα δάκρυά μου.
Τριγύρω υπάρχουν μόνο δέντρα και λουλούδια. Άλλα πιο ψηλά, άλλα πιο χαμηλά.
Ρούχα απλωμένα σε σχοινιά φαγωμένα απ’ το χρόνο, δεμένα απ’ την μια άκρη στην άλλη, πάνω σε σκουριασμένα στυλώματα.
Ψηλά στον ουρανό, μια ελπίδα. Τα σύννεφα. Μια χαρούμενη παρεμβολή που από παιδί με ταξιδεύει προσωρινά. Ένα ταξίδι που στη φαντασία μου, του ‘δωσα το κοινό όνομα «ελπίδα» μια που η ζωή μοιάζει να ξεφεύγει απ’ τον προσανατολισμό της για άλλη μια φορά.
Λυπάμαι πραγματικά που όλα έχουν ένα τέλος. Ξέρω πως το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα, εγώ όμως έχω ήδη μπει μέσα του και το ζώ. ΄Ετσι νιώθω τουλάχιστον.
Μπερδέματα, κουβάρια ανακατωμένα οι σκέψεις μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν μπορεί, όλα έχουν μια αρχή, μια μέση, ένα τέλος. Αυτή την αρχή ψάχνω κι’ εγώ. Για να βρω κρυμμένο μέσα αυτό το «κάτι» που χρειαζόμαστε όλοι για να μπορέσουμε να βρούμε το δρόμο μας.
1 σχόλιο:
Να περάσεις όμορφα!
Καλό Πάσχα!
Δημοσίευση σχολίου