Οι σκέψεις μου με εγκαταλείπουν. Κλείνω τα μάτια και νιώθω κάθε χτύπο της καρδιάς μου. Τίποτα δεν έχει υπόσταση. Η υπόσταση δεν έχει ομορφιά. Η πληρότητα χωρίς ουσία. Η ουσία δεν έχει νόημα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Πως μπορώ εξάλλου να ελέγξω τα ανεξήγητα όταν δεν μπορώ να ελέγξω την ψυχή μου; Η ψυχή χωρίς αισθήσεις. Ώσπου όλα γίνονται λανθασμένες λέξεις, ανέλπιστες ελπίδες στην προσπάθεια να αλλάξω την πραγματικότητα, να κρατήσω όσους με αγγίζουν μακριά από τον πόνο. Και στο τέλος δεν υπάρχει τίποτα να μ' απαλλάξει απ' αυτό. Για πόσο καιρό ακόμα; Νιώθω την μεμβράνη της ύπαρξής μου να ξεσχίζεται και να με διαλύει. Αυτή τη μοναδική εξιλέωση ζητώ. Ν’ αντέξω αυτή τη στιγμή. Η επόμενη που θα ‘ρθει, θα είναι πιο εύκολη. Γιατί ο πόνος θα με έχει νεκρώσει, δε θα υπάρχω.
Η φωτιά άχρωμη… Δεν βλέπω τίποτα μέσα της… Παίρνω νερό και το ρίχνω με μανία στο τζάκι… τα κούτσουρα μαύρα… πιάνω ένα στα χέρια μου. Καίει ακόμα. Το πατάω μακριά, κάηκα! Αυτό σκορπίστηκε σε μικρά καρβουνάκια. Ένα απ’ αυτό κατακόκκινο, έκαιγε το πάτωμα. Οι μαυρισμένες παλάμες μου σκουπίστηκαν στο πρόσωπό μου… μαύρες δαχτυλιές… δεν μ’ ένοιαζε.
Κοιτούσα το κάρβουνο. Μέσα στην πυρά του, το πρόσωπο του… τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά του μάτια. Ένα τόσο δα μικρό καρβουνάκι… σήκωσα το πόδι και με τη σόλα του παπουτσιού μου το ‘σβησα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου